logopedie, reflexintegratie, TOS, ervaring, tevreden

“Onze rups is een vlinder geworden."

Danielle vroeg mij om een stukje te schrijven over de reflexintegratie, nou dat doe ik heel graag. Danielle is onze engel in een heel moeilijk traject waar we in zaten.

Mijn dochter zat eind groep 5 en het ging al een tijd niet goed op school. Ze zit op het speciaal onderwijs bij Kentalis, ze heeft TOS (taalontwikkelingsstoornis). Het leren ging niet, ze zat vast. Ze kon het wel, maar het ging er niet in. Hierdoor een boos kind thuis wat zich terugtrok. En dat van een heel spontaan wijfie wat ze was. We waren d'r kwijt, teruggetrokken in d'r coconnetje en dat doet zeer als je dat als ouders ziet. We hebben letterlijk deuren moeten opentrappen. Je denkt, ze zit op het speciaal onderwijs nou dan komt het goed, maar dat was dus niet het geval.

En zo liepen wij dus al bij logopedie bij Daniëlle. We vertelden haar waar we tegenaan liepen en zij vertelde dat ze was gestart met reflexintegratie. Ze vertelde wat het inhield en ik voelde meteen van dit moeten we proberen. Onze strohalm die we vastgrepen.

We zijn juli 2016 begonnen en gingen er heel nuchter in. We zien wel of het werkt. Op school hadden we niks verteld. Eerst 1 keer in de week als de week nog niet voorbij was vroeg m'n dochter "mag ik alweer, mam". Je zag echt dat ze het heel fijn vond. Na de sessies was ze kapot, heel moe, want het vergt onbewust zo veel energie. Ook oefenden we thuis en dat ging ook zo goed. Je zag haar groeien. Tussen de sessies ging ook meer tijd zitten. M'n dochter gaf op een gegeven moment zelf aan wanneer ze weer wilde en dit werkte zo goed. Ook zag je het plezier weer in school komen. Ze werd heel leergierig en school stond voor een raadsel hoe dit kon. Want dit hadden ze nog niet mee gemaakt. Ze werd veel zelfverzekerder, durfde ook veel meer alleen.

Thuis had ze het houvast van d'r zus, die ging mee met buiten spelen en dat was d'r schaduw. Kon ze het niet oplossen, deed zus dat. En opeens ging ze alleen buiten spelen "mam mag ik een boodschap voor je doen?" en "ik wil alleen zonder zus". Nou, we zagen echt ons rupsje in der coconnetje wat er wel uit wilde maar niet ging uit bloeien tot de mooiste vlinder die er is. Mensen die haar een tijd niet hadden gezien zeiden "jeetje, wat een ander kind". We zijn zo blij dat we dit hebben mogen doen. Ik raad het mensen ook echt aan om dit met je kind te doen.

Nancy Blankennagel, moeder van Mackenzy (10 jaar)